Een mooi ommetje door het buitengebied van het Sallandse dorp Wesepe. Uitgezet door de lokale bevolking, over smalle weggetjes, zandpaden en tussen akkers en weilanden door. Het is 4,5 kilometer lang genieten van kleinschalig boerenlandschap.
Nicolaaskerk
De kerkdienst is net begonnen als ik deze zondagmiddag begin aan het Weseper Ommetje. Orgelspel dringt zachtjes door de kerkmuren heen – en sterft langzaam weg zodra ik de eerste wandelstappen zet. De 14e-eeuwse Nicolaaskerk is het startpunt maar liefst zes gemarkeerde wandelingen. Ze zijn onderdeel van het Wandelnetwerk Salland en variëren van 1,2 tot 13,5 kilometer.
FrankenVrij
De kerk ligt aan de rand van het nog geen 1.300 inwoners tellende dorpje, en al snel laat ik de bebouwing achter me. In de verte een blik op de Weseper molen FrankenVrij. ‘Anno 2020’ zegt het opschrift op de molen. Het is een herbouwde versie van de oude molen; deze ging in 1945 verloren. Graan zal de nieuwe molen niet malen: de nieuwe wieken drijven een generator aan. Een moderne windmolen dus eigenlijk, met het uiterlijk van een graanmolen. Mooi gedaan.
Koedijk
De Koedijk is nog steeds een eenvoudige zandweg. Ondanks dat al tweeduizend jaar geleden de eerste bewoners hier kwamen. Althans: archeologen vermoeden dat de sporen die hier zijn aangetroffen, wijzen op vroegere bewoning – zo rond het begin van de jaartelling. Maar zeker is dat de twee boerderijen waar ik langswandel er al een hele tijd staan: sinds de tweede helft van de 18e eeuw. En natuurlijk staan er ook koeien in de wei langs de Koedijk.
Door de velden
Ik steek een verharde weg over, en wandel verder over een breed graspad tussen de akkers door. Aan de ene kant graan, aan de andere kant aardappels. Hier is het bouwland niet opgeslokt door uitgestrekte maïsakkers. Bomen omzomen de akkers, het is mooi wandelen hier door het boerenland van Wesepe. Een oude grenssteen en een routepaal van het wandelnetwerk staan gebroederlijk naast elkaar aan het einde van de akker. Wat de grenssteen aanduidt is me niet duidelijk – de pijl op de routepaal is dit wel: ik moet linksaf, een volgende onverharde weg in.
Ommetje
Het Weseper Ommetje is een initiatief van de lokale bevolking. Gerealiseerd in samenwerking met Landschap Overijssel én met de medewerking van grondeigenaren. Een wandelfolder geeft toelichting op de route. Hierin lees ik dat ik zojuist het hoogste punt van de wandeling heb bereikt. Het is de Weseper Enk: van oorsprong een stuifwal uit de ijstijd. De hoogte is nog geen acht meter boven NAP. Maar doordat het iets hoger ligt was het er wel droger – en daarom van nature geschikt als akkerland.
Stil
Het gaat verder over een smal asfaltweggetje. Maar na de eerste boerderij maakt de verharding alweer plaats voor zand. In de verte beweegt een haas door het weiland. Goed zichtbaar tussen het kort gemaaide gras. Dat vanuit de lucht wordt geïnspecteerd door een buizerd, die boven mij cirkelt. Verder is het stil hier in het buitengebied van Wesepe.
Fraai
Na een bocht komt de verharde weg weer in zicht. Het is de Kappertweg. Deze weg, die weer naar het dorp leidt, is genoemd naar een inwoner van Wesepe. Hij sneuvelde in 1944 op de Grebbeberg. Dan komt de nieuwe molen en even later ook de kerk weer in zicht. En hiermee het einde van een fraai lokaal ommetje door het vriendelijke landschap rond Wesepe.
