Dood en leven in het bos
De mooiste kanten van de herfst beleef je in het bos. Dat bewijst de tien kilometer lange Veldwijkroute, die door de uitgestrekte bossen rond Vorden voert.
Het is eind oktober als ik op een frisse ochtend aan de Veldwijkroute begin. De smalle klinkerweg bij het startpunt maakt al duidelijk dat het najaar is. Ik loop door de berm over een krakend tapijt van afgevallen eikenbladeren. Aan de bomen is weinig groens meer te bekennen. Rode, oranje, gele en bruine tinten nemen steeds meer bezit van de natuur om me heen. De herfst heeft bezit genomen van het bos.
Na enige tijd wordt het me ook duidelijk dat de herfst veel varianten kent. Sommige delen van het bos zijn bruin, donker en nat geworden. Andere delen lijken met felle tinten geel en oranje juist lichter dan normaal. En dan passeer ik weer een paar bomen die oranje lijken te zijn geverfd. De bossen rond Ruurlo zijn niet alleen uitgestrekt, maar ook afwisselend.
Als ik halverwege de route door het Galgengoor wandel, sterven er nu alleen de bladeren. Eens was dit anders. In het Galgengoor werden door het stadsgerecht van Vorden ter dood veroordeelde mensen opgehangen. Een goor is een gebied dat door de lage ligging van nature nat is en daarom geen agrarische waarde heeft. Je kon hier dus prima de galgen neerzetten.
Heel wat levendiger is het Landgoed ’t Enzerinck. Het fraaie landhuis, dat uit 1838 stamt, wordt op dit moment weer particulier bewoond.
