Uitkijktoren zonder uitzicht
Een statig wit hek van het Geldersch Landschap vormt de toegangspoort tot de Lochemse Berg. De eerste klim leidt meteen al naar één van de hoogste punten van de “berg”. En naar de oude uitkijktoren, de Belvédère.
De toren staat er wat droevig bij, in de schaduw van bomen die duidelijk boven het stenen bouwsel uitsteken. De toegangsdeur is definitief op slot gedaan. Het is het lot van een uitkijktoren zonder uitzicht. De Belvédère werd in 1893 gebouwd op initiatief van het Lochemse Verfraaiingsgezelschap. De toren is nog eenmaal verhoogd, maar bomen blijven groeien en toen deze het voor de tweede maal wonnen is de Belvédère gesloten.
Na de toren daal ik langzaam af. Het is oktober en de herfst begint het bos voorzichtig in zijn greep te nemen. De eerste rode, gele en oranje tinten komen tevoorschijn.
De Lochemse Berg en de Kale Berg ernaast zijn overblijfselen van de voorlaatste ijstijd, toen het landijs het land hier opstuwde. Tegenwoordig zijn ze begroeid met bos en in beheer van de stichting Geldersch Landschap.
Ik ben het bos uitgewandeld en loop weer op vlak terrein. De wandelroute schampt Lochem en keert terug richting het opgestuwde land. Ik wandel hier tussen lege weilanden en akkers door, met steeds een mooi uitzicht op de flank van de Lochemse Berg.
Weer aangekomen in het bos gaat het voorzichtig omhoog en maak ik kennis met de andere zijde van de Lochemse Berg. En even later met de Kale Berg. Hoewel je je nooit op meer dan 35 meter hoogte ten opzichte van de omgeving bevindt, zijn de uitzichten groots.
