Stijgen en dalen in het Bergherbos
Een lange boswandeling kan eentonig worden. Steeds dezelfde bomen langs steeds dezelfde paden. Voor de wandeling door het Bergherbos geldt die saaiheid absoluut niet. De rode en bruine route die ik er wandel bieden veel variatie in (bos)landschap.
Het Bergherbos bedekt een tientallen meters hoog stuwwallencomplex, dat in de voorlaatste ijstijd door het kruiende ijs is ontstaan. Een wandeling door het gebied betekent dus stijgen en dalen. De toppen van het Montferland zorgen tijdens het wandelen voor mooie uitzichten.
Ik wandel weer dieper het bos in. De bodem van het bos is hier compleet bedekt met frisgroene varens. Lange rechte boomstammen steken als kale masten boven dit golvende bladerdek uit.
Het Bergherbos is populair bij wandelaars, ruiters en ATB’ers. Voor iedere doelgroep zijn er aparte routes. Wandelaars kunnen kiezen uit maar liefst elf gemarkeerde wandelingen. Ik heb besloten vanuit Restaurant ’t Peeske de rode route te wandelen, en hieraan de bruine te koppelen. Zo kom ik op 8,5 kilometer.
Halverwege de wandeling wordt het links van me duidelijk natter. Vanuit het niets lijkt hier een beekje te ontstaan. Dit soort plekken zijn meer in het Bergherbos te vinden. Regenwater dat op hogere gedeelten de grond in is getrokken komt er hier weer uit. Ik wandel een tijdje langs het smalle beekje. Maar na een houten brug scheiden onze wegen zich.
Even verder wordt het lichter en opener in het bos. Als ik goed kijk zie ik dat deze plek bewust open wordt gehouden door beheerder Natuurmonumenten. Hier en daar weten heideplanten zich te handhaven. Of zijn ze weer teruggekeerd door dit actieve beheer?
